با پردازنده‌های Core i5 آشنا شوید

هسته‌های منطقی

پردازنده‌های Core i5 دومین سری از پردازنده‌های جدید اینتل بودند که از کنترلر رم درون پردازنده استفاده ‌کردند و ادامه‌دهنده معماری نیهالم(Nehalem) در محصولات اینتل هستند. این پردازنده‌ها رده متوسط بازار را هدف قرار داده‌اند و با اینکه هنوز به اندازه کافی قیمت آنها منطقی نیست اما کارایی بالای‌شان باعث شده تا به عنوان یکی از راه‌حل‌های موجود برای سیستم‌های حرفه‌ای و گیم نیز در نظر گرفته شوند.

مدتی پس از انتشار این پردازنده‌ها مدل‌های جدیدی در این سری تولید شدند که در کنار هسته پردازشی از یک هسته گرافیکی نیز پشتیبانی می‌کردند و باعث تغییر ساختار مادربوردهایی شدند که پیش از این در عرف بازار به نام گرافیک آنبورد شناخته می‌شدند. به این ترتیب می‌توان گفت پردازنده‌های قدرتمند سری Core i5 در حال حاضر یکی از بهترین گزینه‌های موجود برای یک سیستم جدید است.

مهندسی نیهالم در این پردازنده‌ها باعث شده تا اینتل بتواند تغییرات جدید را به راحتی در مدل‌های خود اعمال کند. این ساختار اصطلاحا ماژولار است و بخش‌های جدید می‌توانند بدون توجه به نحوه کار و ساختار سایر بخش‌ها به پردازنده اضافه شوند. به عنوان مثال هسته‌های پردازشی در این ساختار نوعی ماژول هستند یا اینتل کنترلر حافظه را هم به عنوان یک ماژول جدید به این پردازنده‌ها اضافه کرده است.

در پردازنده‌های دسکتاپ Core i5 مدل‌های دو هسته‌ و چهار هسته دیده می‌شوند که تمامی آنها با سوکت LGA1156 سازگار هستند. هر یک از هسته‌ها دارای ۲۵۶کیلوبایت کش(Cache) در لایه دوم هستند ولی کش‌ در لایه سوم که به صورت اشتراکی بین هسته‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد می‌تواند از سه تا هشت مگابایت متغیر باشد. فرکانس آنهـا نیـز نسبـتا متفاوت است و از ۴/۲گیگاهرتز تا ۶/۳ گـیگاهـرتز را می‌توان در این مـدل‌هـا پیــدا کرد. یکی از فناوری‌های مهم در این سری توربو بوست (Turbo Boost) نام دارد که با تغییر خودکار فرکانس پردازنده در شرایط مختلف می‌تواند کارایی سیستم را افزایش دهد. به دلیل این تغییرات یکی از فرکانس‌هایی که در کنار فرکانس اصلی پردازنده مطرح می‌شود توان توربو بوست آن است. این فناوری فقط در پردازنده‌های Core i5 و Core i7 دیده می‌شود. این فناوری در حالت عادی توان پردازش را در حد مشخصی نگه می‌دارد اما زمانی که سیستم عامل درخواستی بالاتر از توان پردازش داشته باشد، فرکانس به طور خودکار بالا می‌رود. در این روش از مدیریت برق و توان سیستم(ACPI) استفاده می‌شود و در کنار افزایش فرکانس، ولتاژها نیز تغییر می‌کنند. این افزایش در واحدهایی به اندازه ۱۳۳ مگاهرتز اعمال می‌شود و از نظر فنی با محدودیت‌های مواجه است. به عنوان مثال تا زمانی که پردازنده به سقف توان حرارتی خود نرسیده باشد می‌تواند تغییر فرکانس را تحمل کند. اینتل برای جلوگیری از آسیب دیدن پردازنده یک فرکانس بیشینه تعیین کرده که نمی‌توان از آن فراتر رفت.